🔹در چهار روز گذشته، فقط چهار روز، دستکم ۴۶ نفر در ایران اعدام شدهاند. این فقط یک خبر تلخ نیست؛ اعلام وضعیت فوقالعاده برای جان انسانهاست.
سرکوب فعالان فضای مجازی در ایران، یکی از مصادیق نقض آزادی بیان و حق دسترسی آزاد به اطلاعات است که در سالهای اخیر بهصورت گسترده مشاهده میشود.
نهادهای امنیتی و قضایی با استناد به اتهاماتی مانند «تبلیغ علیه نظام»، «نشر اکاذیب»، «تشویش اذهان عمومی» یا «توهین به مقامات»، اقدام به بازداشت، احضار و تعقیب قضایی فعالان فضای مجازی، روزنامهنگاران، مدیران صفحات خبری و شهروندان عادی میکنند.
بر اساس اصل بیستوچهارم قانون اساسی ایران و ماده نوزدهم میثاق بینالمللی حقوق مدنی و سیاسی، هر فرد حق دارد عقیده و نظر خود را آزادانه بیان کند، اما در عمل، محدودیتهای گسترده و فیلترینگ وسیع شبکههای اجتماعی مانع تحقق این حق شده است.
از جمله جلوههای این سرکوب میتوان به موارد زیر اشاره کرد:
۱. بازداشت خودسرانه کاربران و فعالان بهدلیل انتشار مطالب انتقادی در شبکههای اجتماعی.
۲. فشار بر روزنامهنگاران و ادمینهای رسانههای مستقل برای حذف محتوا یا بستن صفحات.
۳. نظارت و شنود گسترده در پیامرسانها و محدودسازی دسترسی به اینترنت جهانی.
۴. تشکیل پروندههای قضایی امنیتی بهجای رسیدگی عادی، با هدف ایجاد فضای رعب و خودسانسوری.
این اقدامات مغایر است با اصول آزادی بیان، حق مشارکت در امور عمومی و حمایت از حریم خصوصیکه از حقوق بنیادین بشر بهشمار میآیند.



