سمیه رشیدی، زندانی سیاسی اهل تهران، پنجشنبه ۳ مهر ۱۴۰۴ در بیمارستان مفتح جان باخت. این زندانی ۴۲ ساله که از اردیبهشتماه همان سال به دلیل شعارنویسی بازداشت و با اتهام «تبلیغ علیه نظام» محاکمه شده بود، پس از ماهها محرومیت از درمان مناسب در زندان قرچک ورامین، به کما رفت و زندگیاش را از دست داد.
قوه قضاییه و منابع جمهوری اسلامی، در انتشار اخبار سمیه رشیدی تلاش کردند با انتساب اتهامات واهی به او و نیز بیماری زمینهای داشتن او، بر اهمال کاری حکومت و تسهیل قتل این زندانی سیاسی، سرپوش بگذارند.
سپیده قلیان، زندانی سیاسی سابق، در شبکه اجتماعی ایکس نوشت:
سمیه رشیدی به قتل رسید.
«بیشرفتر از جمهوری اسلامی ندیدم. سیستمی که زندانی رو میکشه و بعد برای توجیه این جنایت شروع به پروندهسازی میکنه، بیشرفترینه. حالم ازتون به هم میخوره. کل سیستم سازمان زندانها و زندان قرچک کوفتی، از دادیارش آقای کولیوند تا رئیس زندان و رئیس بهداریش، باید به صلابه کشیده بشن. کل قوه قضاییه و جمهوری اسلامی باید وادار به پاسخگویی بشن.»
به گزارش منابع حقوق بشری، پس از بازداشت، رشیدی ابتدا به بازداشتگاه و سپس به بند زنان زندان اوین منتقل شد و پس از مدتی به زندان قرچک انتقال یافت. در طول دوران حبس، وی بارها دچار تشنج و ضعف جسمی شدید شد، اما درخواستهای مکرر برای درمان با بیتوجهی مسئولان مواجه شد. تنها پس از وخامت حالش، او به بیمارستان منتقل شد، اما چند روز بعد درگذشت.
این نخستین بار نیست که چنین جنایتی رخ میدهد. پیشتر زندانیانی چون جواد روحی، بکتاش آبتین، وحید صیادینصیری، عادل کیانپور، هدی صابر، اکبر محمدی، شاهرخ زمانی، بهنام محجوبی و شمار زیادی دیگر، قربانی همین روند ظالمانه و سیستماتیک شدهاند و به دلیل محرومیت از درمان، جان خود را از دست دادهاند.
✊برپاخیز برای #زن_زندگی_آزادی