برای بیان ستم بر زنان لازم نیست چهار دهه پوشش اجباری و در پی آن حذف زنان از فضای عمومی را مرور کنیم.
شاید اگر تنها به تیر ماه گذشته بازگردیم کافی باشد. به یک روز گرم که ممکن بود هر کدام از ما با خستگی روزمره و کلافه از کار، با یک روسری که حتی بر شانههایمان هم سنگینی میکرد، در شهر در حال رفتوآمد باشیم. و ممکن بود هر لحظه کسی به خودش اجازه بدهد که به ما بگوید «حجابت مناسب نیست». در این لحظه ممکن بود هرکدام از ما چنان خشمگین شویم و چنان فریاد بزنیم که تا چند لحظه پیش، از خود انتظار نداشتیم.
بعد هم ممکن بود که بازداشت شویم، شکنجه فیزیکی شویم، به اجبار جلوی دوربین نشانده شویم، به سودجویانی که آزادی زنان تنها بخشی از کسبوکارشان است منسوب شده و فریبخورده نامیده شویم و...
اینها بخشی از اتفاقاتی است که سپیده رشنو از سر گذراند و ممکن بود هرکدام از ما سپیده رشنو باشیم. ممکن بود یکی از اعضای خانواده ما یا یکی از دوستان ما جای او باشد.
این اتفاق از ما دور نیست و وظیفه خود میدانیم که نسبت به آن اعتراض کنیم.