زینب جلالیان، تنها زندانی سیاسی زن محکوم به حبس ابد چهاردهمین سال حبس را در تبعید، در زندان یزد می‌گذراند. او هم‌چنان تحت شکنجه و رفتارهای غیرانسانی قرار دارد و با وجود وضعیت وخیم جسمی از دسترسی به خدمات درمانی محروم است.
جلالیان (زادهٔ ۱۳۶۱ در ماکو) فعال سیاسی کرد ایرانی است که در سال ۱۳۸۸ به اتهام محاربه از طریق عضویت در گروه پژاک به اعدام محکوم شد. محکومیت وی در سال ۱۳۹۰ به حبس ابد کاهش یافت. زینب جلالیان، از سال ۱۳۸۶ در زندان به سر می‌برد و سنگین‌ترین حکم محکومیت (حبس ابد) را در میان زندانیان سیاسی زن دارد.
جلالیان از ۱۳۸۶ بدون مرخصی در زندان به سر می‌برد و خانواده‌اش می‌گویند که پیگیری‌های آن‌ها برای مرخصی فرزندشان تاکنون بی‌نتیجه بوده‌است. زینب جلالیان در حال حاضر در زندان یزد زندانی است.
عفو بین‌الملل در خرداد ۱۳۹۳ اعلام کرد که زینب جلالیان در خطر از دست دادن کامل بینایی خود به سر می‌برد و به درمان فوری نیاز دارد. خانواده جلالیان تأکید دارند که مشکل بینایی زینب جلالیان پس از شکنجه آغاز شده‌است.
عفو بین‌الملل در فراخوان دیگری در ۳ شهریور ۱۳۹۶ (۲۵ اوت ۲۰۱۷) برای زینب جلالیان که در زندان به شدت بیمار است اعلام کرد که وی به مراقبت پزشکی تخصصی در خارج از زندان نیاز دارد. با این حال، مقامات زندان سرسختانه انتقال او را به یک بیمارستان رد کرده‌اند.
۱۳ اردیبهشت ۱۳۹۹ وی را به زندان ورچک ورامین منتقل کردند. ۱۳ خرداد ۱۳۹۹ زینب جلالیان در زندان ق رچک به ویروس کرونا مبتلا شده‌است.
از روز شنیه ۳۱ خرداد ۱۳۹۹ زینب جلالیان برای درخواست انتقالش به زندان خوی یا اوین دست به اعتصاب غذا زد. ۲۰ تیر ۱۳۹۹ عفو بین‌الملل خواهان ارائه خدمات درمانی و رسیدگی پزشکی به زینب جلالیان و دو زندانی سیاسی دیگر که به ویروس کرونا مبتلا شده‌اند، شد.
روز پنج شنبه ۱۰ مرداد ۱۳۹۹، سازمان عفو بین‌الملل در گزارشی گفت زینب جلالیان پس از مثبت بودن آزمایش کرونا برای رسیدگی به این وضع اعتصاب غذا کرده اما بعد از ۵ تیرماه او «ناپدیدسازی قهری» شده‌است. زینب جلالیان در ۵ تیر ۱۳۹۹ از زندان قرچک ورامین به زندان کرمان و در تاریخ ۳ مهر ۱۳۹۹ به زندان دیزل‌آباد کرمانشاه منتقل شد. در آبان ۱۳۹۹ بدون دلیل و اطلاع قبلی زینب جلالیان به زندان یزد منتقل شده‌است.
